Op dit moment hoor ik van collega’s in het land dat er in
klassen vaak een flink aantal kinderen zijn met korte lontjes. De vreugde van
elkaar eindelijk weer zien is voorbij. De stress, de spanning van het lang
thuiszitten (voor veel kinderen in een even gestrest gezin), het missen van je
vriendjes, wellicht zieken in de naaste omgeving, het leven met minder
structuur, dat alles draagt bij aan de korte lontjes van nu. Het is een normale
reactie op de situatie, die natuurlijk ook nu nog verre van normaal is. Zet
vooral in op praten over de situatie (en ook over wat er nu misgaat in de klas),
doe veel gezamenlijke activiteiten (denk aan energizers tussendoor, maar ook
coöperatieve werkvormen tijdens het leren), zoek naar creatieve werkvormen voor
kinderen die niet willen of kunnen praten en accepteer dat het praten soms
lestijd kost, ook al is die nu nog kostbaarder dan anders. Kinderen moeten tijd
hebben om alles te verwerken. Ze moeten ook de tijd krijgen om weer ‘ lekker in de
klas te zitten.’ Ga ook vooral door met school zoals school behoort te
zijn. Het is ook fijn dat alles enigszins normaal is. De routines en jouw
voorspelbaarheid helpen daarbij. Probeer niet boos te reageren op de korte
lontjes, ga niet ‘preken’, maar praat voor over
‘Wat gebeurde er nu net? Wat kan nu /volgende keer helpen?' Bepaal vooral zelf wanneer je de boel stil legt om
samen te praten en wanneer je les moet geven. Er is geen vaste regel voor. Je
eigen vakmanschap bepaalt dat. Niet dat van externe deskundigen. Het is jouw
klas en jouw #prachtvak.
Anton Horeweg,
Leerkracht, gedragsspecialist (M SEN).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten