Week
Het is de Week tegen kindermishandeling 2022. Een week
waarin extra aandacht is voor kinderen die mishandeld, genegeerd, verwaarloosd
of misbruikt worden en kinderen die opgroeien met huiselijk geweld. Een week
met aandacht voor een onderwerp waar we normaal niet al te veel aandacht voor
hebben. Wegkijken is makkelijker en alleszins begrijpelijk als je niet te lang
nadenkt.
Kijk niet weg
Toch is die aandacht broodnodig. Ik ga niet strooien met de
bekende cijfers. Als je die nog niet kent, woon je waarschijnlijk onder een
steen of interesseren die cijfers je niet. Een correct zinnetje er achter zou
kunnen zijn: ’En dat is je goed recht.’ Toch vind ik dat niet (en dat is dan
weer mijn goed recht). Volwassenen moeten er alles aan doen kinderen in de knel
te helpen. Het mag duidelijk zijn dat ook de plegers (daders zeiden we
vroeger), hulp nodig hebben. Immers, als met jou alles goed is, kom je niet tot
zulke daden.
Walging, afschuw, boosheid, machteloosheid
Wat mij opvalt, is dat berichten als deze niet zoveel
gelezen worden als andere berichten. Ik snap dat wel. Het onderwerp stemt soms
somber of maakt je boos. Uit een recent onderzoek blijkt dat mensen onder
andere afschuw, boosheid en walging voelen als ze aan het onderwerp seksueel
misbruik denken.[1] Dus
waarom zou je een artikel als dit lezen?
Maak de wereld mooier, veiliger
Je zou het kunnen lezen, omdat je de wereld een stukje mooier kunt maken. Een stukje veiliger. Je zou het kunnen lezen om weer even bewust te hebben dat dit onderwerp de gruwelijke realiteit is van veel kinderen en jongeren. Je zou het kunnen lezen omdat je écht iets kunt doen in
je klas. Je zou het kunnen lezen om te weten te komen dat veel kinderen en
jongeren die in deze ellende zitten of zaten, op school niemand tegenkwamen die
er echt voor ze was. Je zou het kunnen lezen om te leren dat bespreekbaar maken
van dit onderwerp in de klas bijdraagt aan eerdere onthulling.[2]
Kortom het maakt je
bewust van het feit dat jij een belangrijke schakel bent als leraar.
Praten in de klas
Je bent bijvoorbeeld belangrijk in de preventie. Echt. Als
jij kinderen en jongeren een referentiekader geeft, trekken ze eerder aan de
bel. Als jij kindermishandeling, armoede en discriminatie bespreekbaar maakt,
geef je kinderen een referentiekader. Ook geef je een belangrijke boodschap af: Dit is niet goed en het is niet jouw schuld.
Het doel is overigens niet dat kinderen en jongeren gaan
praten. Het is de bedoeling dat ze merken dat het met jou altijd kan.[3]
Mensen die het kunnen weten
Tot slot wil ik je wat teksten laten lezen van mensen die
dit hebben meegemaakt. Zij wisten niet wat er verkeerd was, zij dachten dat het
aan hen lag, zij dachten dat het zo hoorde, niet zo erg was of bij je opvoeding
hoorde. Als de cijfers je niets zeggen, als mijn verhaal je niets zegt, hoop ik
dat wat zij, de slachtoffers van weleer, erover zeggen. Zij spreken uit
ervaring. Dat ze dit nu kunnen is te danken aan hun enorme veerkracht en
volharding.
[1] Bicanic,
I. & Terra, A. (2022). Omstanders over seksueel misbruik. EMDR Magazine,
nr. 26, P 45-50.
[2] Hoefnagels,
C., & Onrust, S. (2021). Van Rooi en, M., onkman, H. Van Span e-Hennis,.,
& Breeman, LD. Changing the classroom climate to lower the threshold for
child abuse
and neglect self-disclosure: a non-randomized cluster
controlled trial. Utrecht: Universiteit Utrecht.
