Over mij

Mijn foto
Ik schrijf en geef lezingen over gedragsproblemen, gedrags- en ontwikkelingsstoornissen vanuit bijna 40 jaar onderwijservaring, een Master SEN studie en veel, véél leeswerk. Ik benader alles vanuit de vraag "Maar wat kan ik er nu mee in de klas?" Beknopte theorie en veel praktische handreikingen die je morgen al kunt toepassen in je klas. Zie ook www.gedragsproblemenindeklas.nl

woensdag 4 december 2013

Daniël (9 jaar syndroom van Gilles de la Tourette) kwam altijd te laat…


Straf hielp niet. De leerkracht van groep 6 was het al een tijdje beu. De school lette streng op, dat er op tijd begon werd. In deze tijd van opbrengstgericht werken telde immers elke minuut? De leerkracht van groep 6 handelde conform de strenge richtlijnen. Te laat betekende strafwerk en nablijven om de tijd in te halen. Omdat Daniël echter zo vaak te laat was, leek het er meer op dat hij gewoon andere schooltijden had. Hij begon een kwartiertje later en eindigde ook zo. Nu zou de leerkracht daar misschien nog wel mee kunnen leven, maar dit was geheel in tegenstelling met de opvattingen van Daniël, die elke dag over het vermeende feit in discussie ging met haar. “Maar juf, ik kan er niets aan doen dat ik te laat ben. De weg naar hier is te lang om op tijd te komen.” Als zij daar dan antwoordde, dat hij maar op tijd van huis moest gaan, kwam daar altijd een weerwoord op. “Maar juf” wat is op tijd van huis gaan dan precies? Ik ga al om acht uur de deur uit. Eerder lukt niet en dat mag ook niet van mijn ouders.” “Maar je hoort gewoon op tijd te komen Daniël”, zei de juf voor de zoveelste keer. “Wie heeft dat dan verzonnen? Kunnen we niet gewoon iets later beginnen? Als ik nu in de pauze binnen blijf? Of zal ik… “Nee, Daniël, je moet gewoon nablijven, het is onzin dat je te laat bent, alle andere kinderen komen gewoon op tijd en ik zie niet in waarom jij dat niet zou kunnen”, zei de juf geïrriteerd. Ze wist wel dat er nu wéér een discussie zou komen, omdat kinderen met Tourette het woordje nee soms moeilijk kunnen accepteren en Daniël vormde daarop geen uitzondering. Dit keer volgde er geen discussie. Daniël knipperde heftig met zijn ene oog, maakte zijn gebruikelijke hikgeluidje en stierde boos naar de gang. “Daar gaan we weer”, dacht de juf, “Elke dag hetzelfde liedje.” Als ik ergens wat van zeg wordt hij boos. Wordt een leuk schooljaar zo.” Ze liep Daniël achterna.
“Ik kom niet naar binnen!” riep hij al meteen. “U luistert toch nooit naar me!” boos en met een heftige tik in zijn oog en zijn arm keek hij haar aan. De leerkracht keek even alsof ze een zure appel doorslikte, maar zei alleen maar: “Kom dan maar als je afgekoeld bent. Na schooltijd praten we verder.” “Ik heb niks te zeggen”, zei Daniël nors.
Na schooltijd zei de leerkracht tegen Daniël dat ze nog eens goed nagedacht had over zijn opmerkingen. Ze wilde graag horen wat zijn verhaal was. Daniël bleek de tegels op het schoolplein te “moeten” tellen. Hij wilde dat niet, maar de innerlijke drang was te sterk; hij móest. Maar hij wilde absoluut niet dat andere kinderen dit zagen, dus wachtte hij tot ze naar binnen waren. Dan liep hij zoals hij “moest” lopen en kwam snel naar de klas. Wel te laat helaas.
De leerkracht had zich niet gerealiseerd dat sommige drang en dwangverschijnselen niet altijd zichtbaar zijn, omdat kinderen die verborgen houden. Ze baalde, ze dacht nog wel dat ze aardig wat van Tourette afwist. Met Daniël sprak ze af, dat ze het te laat komen zou accepteren voorlopig en dat hij alleen moest proberen al zijn werk toch af te krijgen. Als dat niet lukte, moest hij even nablijven om het af te maken. Straf voor te laat komen werd natuurlijk meteen afgeschaft.

Daniël bleef overigens niet vaak na. Het was een slimme jongen, die erg goed zijn best deed op school. En nu dit probleem de wereld uit was, werd het er ook vast weer leuk.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten