Straf hielp niet. De leerkracht van groep 6 was het al een
tijdje beu. De school lette streng op, dat er op tijd begon werd. In deze tijd
van opbrengstgericht werken telde immers elke minuut? De leerkracht van groep 6
handelde conform de strenge richtlijnen. Te laat betekende strafwerk en
nablijven om de tijd in te halen. Omdat Daniël echter zo vaak te laat was, leek
het er meer op dat hij gewoon andere schooltijden had. Hij begon een
kwartiertje later en eindigde ook zo. Nu zou de leerkracht daar misschien nog
wel mee kunnen leven, maar dit was geheel in tegenstelling met de opvattingen
van Daniël, die elke dag over het vermeende feit in discussie ging met haar. “Maar
juf, ik kan er niets aan doen dat ik te laat ben. De weg naar hier is te lang
om op tijd te komen.” Als zij daar dan antwoordde, dat hij maar op tijd van
huis moest gaan, kwam daar altijd een weerwoord op. “Maar juf” wat is op tijd
van huis gaan dan precies? Ik ga al om acht uur de deur uit. Eerder lukt niet
en dat mag ook niet van mijn ouders.” “Maar je hoort gewoon op tijd te komen
Daniël”, zei de juf voor de zoveelste keer. “Wie heeft dat dan verzonnen?
Kunnen we niet gewoon iets later beginnen? Als ik nu in de pauze binnen blijf?
Of zal ik… “Nee, Daniël, je moet gewoon nablijven, het is onzin dat je te laat
bent, alle andere kinderen komen gewoon op tijd en ik zie niet in waarom jij
dat niet zou kunnen”, zei de juf geïrriteerd. Ze wist wel dat er nu wéér een
discussie zou komen, omdat kinderen met Tourette het woordje nee soms moeilijk
kunnen accepteren en Daniël vormde daarop geen uitzondering. Dit keer volgde er
geen discussie. Daniël knipperde heftig met zijn ene oog, maakte zijn gebruikelijke
hikgeluidje en stierde boos naar de gang. “Daar gaan we weer”, dacht de juf, “Elke
dag hetzelfde liedje.” Als ik ergens wat van zeg wordt hij boos. Wordt een leuk
schooljaar zo.” Ze liep Daniël achterna.
“Ik kom niet naar binnen!” riep hij al meteen. “U luistert
toch nooit naar me!” boos en met een heftige tik in zijn oog en zijn arm keek
hij haar aan. De leerkracht keek even alsof ze een zure appel doorslikte, maar
zei alleen maar: “Kom dan maar als je afgekoeld bent. Na schooltijd praten we
verder.” “Ik heb niks te zeggen”, zei Daniël nors.
Na schooltijd zei de leerkracht tegen Daniël dat ze nog eens
goed nagedacht had over zijn opmerkingen. Ze wilde graag horen wat zijn verhaal
was. Daniël bleek de tegels op het schoolplein te “moeten” tellen. Hij wilde
dat niet, maar de innerlijke drang was te sterk; hij móest. Maar hij wilde
absoluut niet dat andere kinderen dit zagen, dus wachtte hij tot ze naar binnen
waren. Dan liep hij zoals hij “moest” lopen en kwam snel naar de klas. Wel te
laat helaas.
De leerkracht had zich niet gerealiseerd dat sommige drang
en dwangverschijnselen niet altijd zichtbaar zijn, omdat kinderen die verborgen
houden. Ze baalde, ze dacht nog wel dat ze aardig wat van Tourette afwist. Met
Daniël sprak ze af, dat ze het te laat komen zou accepteren voorlopig en dat
hij alleen moest proberen al zijn werk toch af te krijgen. Als dat niet lukte,
moest hij even nablijven om het af te maken. Straf voor te laat komen werd
natuurlijk meteen afgeschaft.
Daniël bleef overigens niet vaak na. Het was een slimme
jongen, die erg goed zijn best deed op school. En nu dit probleem de wereld uit
was, werd het er ook vast weer leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten