Ik luister heus wel!!!

Martin (12 jaar, ADHD, groep 8), heeft veel problemen op school. Het gaat regelmatig mis. Bijvoorbeeld als de leerkracht en hij elkaar weer eens niet goed begrijpen. Voor de klas staat de meester uitleg te geven over het zelfstandig naamwoord. Taaie en vooral ook saaie kost vindt Martin, maar hij doet zijn best om niet af te dwalen met zijn gedachten. Hij wil eigenlijk graag goed leren; hij is van plan na dit jaar naar de HAVO te gaan.
Martin luistert ingespannen naar de uitleg. Daarbij zit hij te spelen met zijn pen. Hij kijkt daarbij nauwelijks naar het bord. De meester heeft daar al twee keer wat van gezegd. De eerste keer vriendelijk en de tweede keer iets dwingender. Dat blijkt tot dusver zonder resultaat, want Martin wriemelt nog steeds met zijn pen en kijkt nog steeds niet echt naar het bord. De derde keer is de leerkracht het goed zat. "Martin! Doe nu die pen weg en probeer eindelijk eens op te letten!!" "Ik luister heus wel!", roept Martin boos terug. Hij voelt zichzelf boos worden over deze oneerlijke behandeling. Zit hij goed zijn best te doen, krijg je dit weer. "Je luistert helemaal niet. Je zit maar te spelen met die stomme pen!" Martin springt boos op, stampt naar de deur onder het uitroepen van "Je moet ook altijd mij hebben!" en knalt de deur achter zich dicht. Boos loopt hij over de gang, kwaad dat het wéér niet gelukt is om het goed te doen.
"Waarom hebben andere kinderen dit nooit? Waarom  overkomt mij dit telkens? Snapt de meester dan niet dat het wriemelen en niet naar het bord kijken de hele tijd ervoor zorgt dat hij júíst goed oplet? Waar staat toch dat je alleen kunt opletten als je doodstil zit?? Gek word  je van de hele dag stil zitten. Dat de meester dat nou niet snapt."
Nijdig geeft hij een schop tegen een tas die onder een kapstok staat. Meteen daarna bedenkt hij dat dit soort acties hem waarschijnlijk nog meer moeilijkheden opleveren. Gelukkig heeft niemand het gezien. Snel zet hij de tas terug. "Rotmeester", denkt hij boos. Met weemoed denkt hij terug aan vorig jaar. Meester Bart begreep hem veel beter. Daar mocht hij wriemelen en wiebelen en als het echt niet meer ging mocht hij zelfs vijf keer de trap op en  neer rennen. Daarna kon hij er weer even tegen. Hij moet glimlachen als hij daaraan denkt. Hij heeft wel eens opgevangen dat andere meesters en  juffen vonden dat meester Bart niet handig bezig was. "Wie weet wat die jongen allemaal op de gang gaat uitspoken als jij hem laat gaan", had de juf van groep 6 gezegd. Meester Bart had alleen maar geglimlacht en gezegd. "Dat doet Martin niet. En stel dat hij iets zou doen dat niet goed is, dan praat ik daarover met hem. Zo simpel is het." Niet dat het ooit nodig geweest was, Martin zou wel gek zijn. Hij vond het heerlijk dat de meester zoiets voor hem geregeld had. Misschien kom de meester eens met meester Bart gaan praten..